Η παρέα επισκεπτών στο Μεγανήσι, που κάθισε στο σουβλατζίδικο του Γάντζου (Γιώργου Παναγιώτη Πολίτη), δεν έδειχνε νά ‘χει πρόβλημα όρεξης, απόδειξη και η ταχύτητα με την οποία «εγονάτισε» την τρίτη πιατέλα που τους σερβίρησε, ξεχειλισμένη από γύρο, σουβλάκια κάθε λογίς κι ότι άλλο μεζεκλίκι διέθετε το μαγαζί.
Κοντά στο τελείωμά της, παχουλή κυρία της παρέας, μα για την αλήθεια με ψαχνά καλοτοποθετημένα, εδήλωσε στους φίλους της με κινήσεις καλλιτέχνιδας και πολύ νάζι, δύο σημαντικές και τελεσίδικες αποφάσεις που πήρε:
Πρώτον, να κάνει άμεση παύση φαγητού και δεύτερον, να μαλώσει όποιον θα την παρέσειρε εις το εξής σε τέτοια φαγοπότια, για να συμπληρώσει, ρίχνοντας μια πατόκορφη ματιά στη σιλουέτα της: Ά-πα-πα, ποτέ πιά. Ένα σουβλάκι μου είπατε ότι θα πάρομε κι εμείς φάγαμε….. Έπειτα όμως πιάστηκε να χαϊδεύει αργά – αργά την τσιτωμένη της κοιλιά και με μάτια μισόκλειστα να χαρίζει ένα αυτάρεσκο χαμόγελο στον εαυτό της, όλα ενδείξεις, ότι η ώρα της υποτροπής, στο ίδιο το «αμάρτημα», ήταν κοντά.
Επειδή όμως κάθε καλοφαγία, πρέπει να συνοδεύεται από μία ωραία χώνεψη και η φίλη μας φαίνεται να ήταν όχι μόνον γνώστης, αλλά και φανατική οπαδός αυτής της άποψης, έστρεψε την καρέκλα της προς την έξοδο του λιμανιού, αναπαύθηκε πάνω της με κινήσεις όλο νωχέλεια κι εζήτησε από τους φίλους της να μη την ενοχλήσουνε για λίγο, γιατί ήταν έτοιμη να «χαθεί» ως είπε, σ’ αυτό το απίστευτα όμορφο γαλάζιο που ξετυλίγονταν μπροστά της. Καθώς δε ετοιμάστηκε να φορέσει τα μοντέρνα σκούρα της γυαλιά (ίσως την έκρυβαν αν έπαιρνε κανέναν υπνάκο), σκέφθηκε ότι μία κόκα κόλα, λάιτ αναμφίβολα, θα ήταν ότι έπρεπε κείνη τη στιγμή. Γι’ αυτό, με μια χαριτωμένη πάντα κίνηση, τράβηξε την προσοχή του Γάντζου και την παράγγειλε.
Ο Γάντζος, που από ώρα παρακολουθούσε την «ρoμαντική» και λεπτεπίλεπτη σε τρόπους και φερσίματα φίλη μας, ν’ απολαμβάνει χωρίς μέτρο τις νοστιμιές του, της απάντησε με ύφος βαρύγδουπου ρήτορα:
Δε βλογάει* τέτοιο πράγμα κυρία μου, στη κοιλάδα της χοληστερίνης.
Γλωσσάρι
Βλογάει= υπάρχει.
Comments