Γεννήθηκε το 1941, με τον πόλεμο. Δύσκολα τα χρόνια της κατοχής που ακολούθησαν, δύσκολα και τα χρόνια του εμφύλιου κατόπιν. Συνέπεια των άσχημων αυτών καιρών και η ξυπολησιά του. Είχε γίνει ολόκληρο παιδάκι και παπούτσι δε φόρεσε (όχι βέβαια ότι αυτός αποτελούσε τη μοναδική εξαίρεση στο χωριό). Εν πάσει περιπτώσει, τα οικονομικά του σπιτιού του (πολύ φτωχά και γι’ άλλον λόγο), δε δικαιολογούσαν την πολυτέλεια της υπόδησης.
Μια μέρα, του ήρθε να ζητήσει απ’ τη μάνα του τρείς δραχμές (ποσόν μεγάλο για να το ζητάει ένα παιδάκι τότε). Δεν έχω παιδάκι μου του είπε. Αυτός δεν τά ‘βαλε κάτω και συνέχισε επίμονα να της ζητάει λεφτά, χαμηλώνοντας σιγά-σιγά το ποσόν, αλλά παρ’ όλ’ αυτά, να λαβαίνει πάντα την ίδια στερεότυπη απάντηση απ’ τη μάνα του: δεν έχω. Όταν η απαίτησή του υποχώρησε στο ένα εικοσαράκι (δυό δεκάρες) και του είπε και πάλι πως δεν έχει, της απάντησε με απορία: Αλήθειά ωρή μάνα δεν έχεις να μου δώσεις ούτε ένα εικοσαράκι; Αλήθεια παιδί μου, του είπε, αλλά πές μου κι εμένα της καημένης για να καταλάβω, τι τα θέλεις αυτά τα λεφτά; Θέλω ωρή μάνα, της απάντησε, ν’ αγοράσω παπούτσα.
Ούου, καημένε μου, του απάντησε αυτή, για παπούτσα με κουβεντιάζεις τόσην ώρα; Για παπούτσα κάνεις έτσι; οι λεβέντες ωρέ, δε φοράνε παπούτσα!
Κοντοστέκει λίγο ο γιός και της απαντάει: Μωρέ δε με νοιάζει που δεν έχω παπούτσα, αλλά να μη ξέρω ούτε τι νούμερο παπούτσι φοράω; Ούτε τι νούμερο ποδάρι έχω;
